Living the vampire life

Nou dan zal ik maar beginnen met een verhaal haha
Ik heb al wel uhmz.. 2 hele blz geschreven en njaa ik schrijf niet echt heel erg vaak ofzo dus er gaat ook niet vaak gepost worden mjaa het gaat om het idee ya know (:
Veel plezier met de intro en morgen ofzo post ik wel nieuw stukje :'3
Tips, kritiek, reacties allemaal leuk <3

Living the vampire life

Liggend te wachten op je dood is een van de ergste dingen die je mee kan maken. Wachten op dat gene wat komen gaat, waarvan je niet weet wat het precies is, wat er met je gaat gebeuren. Het enige wat je kan doen is blijven wachten. En als dan het moment daar is, je denkt dat alles over is en je leven voorgoed beëindigd is, gebeurd er iets waardoor het compleet omslaat. Je, je in een gehele nieuwe situatie bevindt. In het begin ben je blij, dat je nog leeft, of nou ja leeft voor zover je het leven kan noemen. Maar hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer je leert over wie je bent en wat je doet, hoe meer je, je begint af te vragen: was dit het wel waard? Kon ik niet beter dood zijn? Dat is een vraag waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, hoe graag ik het ook wil. En toch ga ik door met wat ik doe gewoon omdat ik niet anders kan. Gevangen in een tweestrijd van gevoelens ga ik door het leven… als vampier. crep

lalala, ga maar door ;D

Smexy. Snel verder. ;D

ìdd. ;]]]

kooeel, Kimmie. ;D
Ehm. Even een vraagje tussen door, wist je dat Edward ook iets van 13 jaar (dacht ik) weg was gegaan van Carlisle .. ? XD Misschien kan je dat er ook in dumpen ofzo. okee. laat maar. ik praat onzin. maarja. dat je dat even weet, denk dat je het al wist want het kwam in een boek voor, maarja. whaah. okee. ik hou al op.... XD

Oeh sexy, Kim ^^^
Ga maar doooooorr <3

Begint al goed! meer meer meer!!

@Leen.
jup, dat wist kim ;D daar had ik t nog met haar over.

&kim schiet op, want ik heb dat eerste stuk allang gelezennnn.

Haha jaa i know dat je dat al hebt gelezen Do
En ja ik probeer er zoveel mogelijk in te stoppen wat ik vanuit de boeken te weten kom daarom wil ik eerst nog even BD uitlezen (:

Allemaal bedankt voor jullie reactie's vet lief :'3
En ik ga ooit misschien nog hoofdstukken maken met titel's maar daar begin ik nu nog niet aan veel leesplezier xD

Deel 1 ofzoiets xD

‘Het spijt me Edward maar je moeder is helaas overleden. Ik heb gedaan wat ik kon maar ze was te zwak.’ Carlisle keek me met ogen vol spijt aan. De pijn die ik voelde was ondraaglijk. Het was alsof alles ineenstortte. De vechtlust om door te gaan, om deze epidemie te overleven, was volledig weggevaagd. Tranen stroomden geruisloos over mijn wangen. Carlisle verliet zachtjes, bijna onhoorbaar, de ruimte zodat ik even alleen kon zijn om dit te verwerken. Ik begon me af te vragen of ik nog wel wilde leven.
Natuurlijk had ik nog een heel leven voor me, ik was pas 17. Maar toch, wat zou ik moeten zonder mijn ouders. Zou dat het leven nog wel waard zijn? Nee dat was het niet. Ik had niks meer om voor te leven en misschien was het maar beter als dit zo snel mogelijk voorbij was. Dag na dag ging het slechter met me. Het einde kwam steeds meer in zicht en toen het moment daar was gebeurde er iets wat ik nooit verwacht had.
Ik voelde hoe Carlisle een laken over me heen legde en me met bed en al de deur uit reed. Wat ging er gebeuren? Bang en nerveus bleef ik stil liggen. ‘Ja hij is helaas overleden’ hoorde ik Carlisle zeggen en begon me af te vragen over wie hij het had.
Hij had het toch niet over mij? Ik leefde toch nog of was ik eigenlijk al dood maar had ik het zelf nog niet door? Verward bleef ik doodstil liggen. Het bed stopte in een koude ruimte en Carlisle haalde het laken van me af. Hij tilde me op alsof ik niks woog en nam me mee. Voor ik het wist waren we in een groot wit huis met ongelooflijk grote ramen. Wat was hij allemaal van plan. Ik wist het niet maar was te zwak om tegen te stribbelen.
Hij legde me voorzichtig neer en liep daarna weg. ‘s Avond kwam Carlisle zachtjes, zoals altijd, de kamer binnen gelopen. Zijn ogen stonden vol spijt en afschuw. Ik snapte niet waarom, wat was er aan de hand? De altijd zo kalme dokter leek gespannen. Het was alsof hij voor de eerste keer dat ik hem zag niet zeker was van wat hij deed of misschien ging doen. Hij kwam steeds dichterbij, zijn tanden glommen in het licht van de maan dat door het raam naar binnen scheen. Mijn ogen werden groter toen hij naast me stond en zacht maar met een ongelooflijke hoeveelheid kracht mijn hoofd naar achter duwde. Een soort gevaarlijk gegrom kwam diep van uit zijn keel.

Kim, jij schrijft echt heel koel. [:
verder. <3

AAAAAAAAAAAAAAAAAAH.
*looks afraid*
(ik moet ophouden met roleplayingtaal te gebruiken hier xD)
Ik wil meerrrr!

lalala, al gelezen hihi.


(L)

Dankje voor de reactie's :3

Deel 2

Een soort gevaarlijk gegrom kwam diep van uit zijn keel.
Hij prevelde nog snel een sorry voordat zijn lippen optrokken en hij zijn tanden in mijn nek zette. Ik werd duizelig, wist niet wat er gebeurde, wat me overkwam. Was dit dan mijn einde? Had god me gestraft omdat ik ervoor had gekozen om niet meer te vechten voor mijn leven? Terwijl ik ergens in een diep zwart gat rond zweefde, me nog steeds niet bewust was van de situatie, voelde ik toch hoe Carlisle zijn tanden uit mijn nek haalde en voorzichtig mijn hand pakte.
Zijn duim wreef geruststellend over mijn hand heen en ik begon iets te kalmeren. Ik had nog steeds geen idee wat er aan de hand was en veel tijd om erover na te denken had ik niet want voor ik het wist voelde ik een ongelooflijke pijn door mijn lichaam vloeien. Het leek alsof elk deeltje van mijn lichaam werd gemarteld. Als of mijn hele lichaam in brand stond. Dit bestond niet, zoveel pijn kon een mens niet hebben. Dit moest het werk van de duivel zijn. Ik ging naar de hel dat kon niet anders. Drie volle dagen lang voelde ik de brandende pijn. Ik huilde, schreeuwde, probeerde aan de pijn te ontsnappen, maar niets hielp.
Wat was dit? Waarom overkwam mij zoiets. Ik wist het niet en eigenlijk maakte het mij ook niet zoveel uit, als het maar snel over was. Carlisle bleef de hele tijd bij me zitten. Prevelde geruststellende woorden en bleef maar herhalen dat het goed kwam. Het viel me op, ondanks dat de pijn me het meeste bezig hield, dat hij nooit at, steenkoud was en nooit sliep. Hij was anders dan andere mensen maar wat wist ik niet. Er was iets met hem. Zijn ogen veranderden van kleur. De ene keer zwart en de andere keer weer topaas, soms zelf goudgeel. Terwijl ik daarover nadacht voelde ik hoe het brandende gevoel uit mijn lichaam vloeide. Daarvoor in de plaats kwam er een ongelooflijke hoeveelheid kracht voor terug.
Wat was er gebeurd? Waarom had ik ineens zo’n zin in het bloed van een mens? Ik kwam overeind en keek Carlisle verward aan. ‘Het is gelukt. Alles is voorbij Edward. Je zal geen pijn meer voelen.’ Ik keek naar mijn lichaam. Alles was lijkwit. De zon scheen door het raam op mijn lichaam en ik zag hoe het glinsterde alsof er duizenden diamanten onder mijn huid zaten. ‘Wat is er met me gebeurd Carlisle?’
Ik was in paniek en wist niet wat ik moest doen. Carlisle pakte mijn hand en suste me zoals hij de afgelopen dagen al die tijd al had gedaan. Ik voelde hoe ik weer rustiger werd. Wat heb ik gedaan? Was dit wel goed. Had ik hem niet beter kunnen laten sterven? Wat was dat, wie was die stem in mijn hoofd?

Ahwwww!
Ik vind het zielig voor Edward!
Verderrrr.

Kim schrijft mooi :3

mooooi. :]

Het idee van dit verhaal is goed bedacht! Klinkt goed!!

whaaaaaaah.
die gedachten zijn vet gedaan. [:
meeeer. :3

Hihi dankje allemaal