Daily Nightmares

Daily Nightmares
Dit verhaal is geschreven vanuit Edward.
Twilight vanuit de ogen van Edward.

Proloog
Haar geur..

Ze kwam binnen, terwijl de ventilator aanstond. Haar haren wapperde in de wind. Het maakte me onmogelijk om na te denken.

Haar geur..

De hel barstte los toen ze naast me kwam zitten. Ik boog weg van haar, en drukte mijn hand tegen mijn mond en neus.

Negeer het, Edward!

Ze draaide naar me toe, en ze keek me met een wanhopige blik aan, alsof ze dacht dat ik haar nu al niet mocht.

Het spijt me, Isabella Swan.

Planaria. Het maakte me niet uit waar we het over hadden. Mijn enige doel was om haar levend de klas uit te zien lopen, om haar wangen nog rood te zien kleuren.
Haar haar viel als een gordijn langs haar gezicht, zodat er een muur tussen ons ontstond.

Controle, Edward..

Ik ademde diep in en uit en focuste me op de leraar, maar het lukte niet. De geur die van haar nek en haren afkwam.. Nog een keer keek ze me aan, nu wat hatelijker.

Het spijt me heel, heel erg, Bella.

De tijd ging langzaam voorbij. Nog voordat de bel ging, sprong ik overeind, weg van haar en haar geur. Haar laatste blik was het pijnlijkst. Een verwarde blik.

Sorry.

arme Edward ;(

Oeh, zie meteen de film weer voor me! Goed gedaan hoor. Meer?

Aghossie toch. Snel verder. =]

Myrne schrijft goehoeeed. *doet blije Emmett dansje*
meeeer.

Thanks voor jullie reacties.
Ik ga nu beginnen aan deel 1, en dan krijgen jullie morgen deel 1 ^^'

Oeeh je schrijft mooi dude :'3
Wilt heel snel meer [a]

Haar laatste blik was het pijnlijkst. Een verwarde blik.

Sorry.

Deel 1
‘Ik ga weg.’
Zes paar ogen staarde me geschrokken aan. Esmé was het eerste die een stap naar voren deed en een aai over mijn wang gaf.
‘Waarom?’
Ik keek naar beneden, naar mijn schoenen.
‘Eh.’

Ik heb nog nooit met m’n mond vol tanden gestaan bij mijn familie.

Alice. Ze stapte ook naar voren om me een knuffel te geven.
‘Je komt toch wel terug?’

Verdomme, ik was even vergeten dat mijn irritante zusje in de toekomst kon kijken. Die heeft Bella gezien.

Carlisle keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan om vervolgens Alice met ondoordringende ogen aan te kijken.
‘Alsjeblieft Alice, leg het ze uit,’ fluisterde ik, wetend dat dit toch niet hielp, dat mijn familie het toch wel zou horen.
Ze knikte kort en ik liep, met mijn ogen schuldig op mijn ouders, broers en zussen gericht, weg, naar de deur, naar de garage.
Zuchtend draaide ik de sleutel om in het contact van mijn Volvo en reed met weinig lawaai weg. Ik zag nog kort dat Esmé met haar handen op het raam rustend naar me stond te kijken. Ik kon de bezorgdheid in haar gezicht lezen.
‘Sorry Esmé, ik hou van je,’ zei ik vrij hard.
Ze glimlachte, dus ze had het of gehoord, of ze had de woorden gelezen terwijl ik ze zei.

Ik reed over de verlaten weg richting Forks. Ik had besloten om naar de Denali te gaan. Tanya zou me begrijpen en me met open armen ontvangen. Waarschijnlijk zou ze heel blij zijn om mij te zien.
Zuchtend gaf ik richting aan om rechts af te slaan. Vanaf nu kon ik over één snelweg naar Alaska. Waar ik heel blij om was.

‘Edward!’
Natuurlijk had ze me aan horen komen. Ze had in ieder geval een auto aan horen komen, maar ik betwijfelde of ze wist dat ik het was.
Ik glimlachte kort, waarna ik uit de auto stapte en naar haar toe liep.
‘En wat brengt jou hier? Zonder Carlisle en de andere?’ De nieuwsgierigheid was in haar stem te horen.
‘Het is een lang verhaal…’
‘Ik heb de tijd.’ Haar glimlach was groot.
Ik zuchtte. ‘Natuurlijk heb je dat.’
Lachend gaf ze me een duw en pakte mijn hand. Ik schudde hem weer los. Ze scheen zich niet te schamen.
‘Kom, dan gaan we naar de andere. Ik weet zeker dat ze ook graag willen horen wat jou hier brengt.’
‘Kijk eens wat voor onverwachts bezoek er is.’ Tanya opende de deur en meteen keek ik in een paar gefascineerde gezichten. Ik herkende Eleazar, Carmen en Irina.
‘Dat is zeker onverwacht!’ Eleazar stond op en liep met veel elegantie naar me toe. Hij pakte mijn hand en schudde hem enthousiast heen en weer. ‘Wat goed om je weer te zien, Edward Cullen!’ Het enthousiasme in zijn stem sloot aan bij zijn gedrag. ‘Wat kom je hier doen?’ Net zo als Tanya was ook Eleazar zeer nieuwsgierig.
‘Ga allemaal zitten.’ Ik zuchtte diep en keek alle vier de vampieren een voor een in hun ogen.
‘Het begon allemaal toen ik naar Forks High School ging. Ik had heel lang al niks meer gedronken, geen dierenbloed meer.’ Ik wist dat juist deze vampieren het zouden begrijpen, want zij waren de enige vampierenfamilie die ook volgens ons ‘dieet’ leefde. ‘Het werd vast weer zo als alle andere schooldagen. Dacht ik. Tot ik naar biologie ging. Zij was daar. De nieuweling van onze school. Isabella Swan. Ze ging naast me zitten, met een gefascineerde blik. Zij kende me nog niet. Alle andere schoolgenoten hadden ondertussen wel begrepen dat wij met niemand omgaan, dus die gaven het op om hoopvol naar ons te kijken. Maar zij, zij wist dat niet. Maar het was niet haar blik die me gevangen hield, hoewel dat er zeker aan bijdroeg, maar haar bloed. Ik rook het zo sterk. Elke keer als ze haar haar achter haar oor deed, of als ze er zelfs even door heen streek, was het weer raak. Ze was onweerstaanbaar. Ik wil haar dit niet aandoen. Ze denkt dat ik haar haat! En daarom ben ik hier. Omdat ik haar geen pijn wil doen om wat ik ben. Ik ben gevlucht.’ Dat laatste kwam fluisterend uit mijn keel, maar ik wist zeker dat iedereen het had gehoord.

whaaaaaaaaah.
meeer. [':

arme arme arme edward.

*hugt*

we want moreee. :]

Morgen weer meer ^^
Vanavond krijgen jullie bij die andere weer een stukje :]

Mooi geschreven!

goed hooor! Meeeeer? x]

Deel 2
Ik mocht zo lang blijven als ik wilde. Natuurlijk, dat had ik al verwacht. Tanya had zelf een kamer voor me vrijgemaakt, voor als ik even alleen wilde zijn.

Ik was nu al drie dagen in Alaska, en het voelde goed. Ik kon weer helder nadenken en jaagde met Tanya op het lekkerste wild dier.
‘Tanya..’ zei ik tijdens het jagen. Ze keek opzij, met haar bruine ogen keek ze me gefascineerd aan, zoals ze wel vaker naar me had gekeken de afgelopen dagen.
‘Ik ga terug.’
Ik had de beslissing gemaakt. Ik moest niet wegrennen voor problemen, maar ze proberen op te lossen, en ik wist zeker dat dit ook wel opgelost kon worden.
Ze glimlacht haar enorme glimlach. ‘Waarom, Edward, je weet toch dat je hier zo lang mag blijven als je wilt?’
‘Ik weet het, Tanya, maar ik wil problemen niet uit de weg gaan. Ik weet zeker, met een beetje hulp van Carlisle, Esmé en mijn broers en zussen, dat ik ook hier uit zou komen.’
Ze keek een beetje teleurgesteld, maar toverde daarna haar glimlach weer op haar gezicht. ‘Natuurlijk, Edward. Wil je het nog aan de anderen vertellen? Of zou ik het doen.’
‘Als jij het zou willen doen, graag,’ fluisterde ik en ik gaf Tanya nog snel een knuffel.
‘Doei Edward.’ Nog steeds die glimlach op haar gezicht.
‘Doei Tanya,’ en ik liep met vampiersnelheid naar mijn auto, die op dezelfde plek stond als ik hem had achtergelaten, hoewel Carmen er dolgraag een ritje in wilde maken en dat ook heeft gedaan. Ze had hem exact op dezelfde plaats gezet. Ik schudde mijn hoofd. Zelfs ik kon dat niet. Ik tikte ongeduldig op mijn stuur. Deze rit duurde me te lang, al kon ik hem ongeveer vijf keer sneller maken dan een normaal mens.

Natuurlijk had Alice me zien aankomen. Ze stormde het huis uit en gaf me niet eens de tijd om normaal de auto uit te komen. Gillend omhelsde ze me alsof ze me drie jaar niet meer had gezien.
‘Edward, je bent terug!’ riep ze enthousiast.
‘En natuurlijk wist jij dat al een paar uur geleden, voordat ik het ook nog maar aan Tanya had verteld.’ Ik schudde mijn hoofd van ongeloof, maar ook tegelijkertijd van blijdschap. Ik had mijn familie toch wel gemist.
‘Inderdaad broertje. Maar dat maakt niet uit, dat maakt me niet minder blij.’ Ze hopte heen en weer terwijl we terugliepen naar ons huis.
Ik zuchtte toen ik de drempel overliep. Het was alsof ik zelfs het huis had gemist. Eén voor een kwamen ze naar beneden. Carlisle, Esmé, Emmett, Jasper en tenslotte mijn tikkeltje zelfverzekerde zusje Rosalie. Ik slikte moeizaam voordat ik ze allemaal een knuffel gaf.
‘Ik heb jullie gemist,’ fluisterde ik.
‘Wij jou ook, Edward. We zijn blij dat je weer terug bent.’ Carlisle loopt naar voren. ‘Zoon… je weet dat wij je altijd zullen helpen, ook nu.’
‘Natuurlijk weet ik dat, vader. Dank je.’
‘Oh, Edward..’ Esmé omhelsde me nog een keer stevig. ‘Ik mag dan wel niet je echte moeder zijn, maar ik maakte me wel zorgen als een echte moeder om haar zoon.’
Ik glimlachte. Esmé was altijd sentimenteel op dat gebied. Ze zag mij als haar echte, eerste zoon, al was ik eerder bij Carlisle dan zij.
Jasper knikte kort. Die had dit ook gedaan in zo’n situatie, alleen was Alice dan meegegaan. ‘Goed dat je er weer bent, jongen.’ Verder zei hij niks. Hij was niet zo spraakzaam.
Rosalie had haar arm om Emmett’s lichaam geslagen en glimlachte breed. ‘Natuurlijk ben ik blij dat je terug bent, broer.’ Ze deed een stap naar voren, waardoor Emmett dat automatisch ook deed en woelde door mijn haar.
Ik keek een beetje boos naar haar, maar lachte daarna.
Emmett lag dubbel om mijn verpeste kapsel en keek even naar Rose en toen weer naar mij. ‘Edward, je bent een deel van de familie, natuurlijk heb ik je gemist!’
Ik trok een wenkbrauw omhoog. Emmett was nooit zo goed in het uitspreken van zijn emoties.
Ook Emmett leek een beetje overdonderd over zijn praatje net.
‘Er is vanavond donder en bliksem op komst. Kom, we halen de honkbalknuppels weer uit de kast!’ Alice sprong op Jasper’s rug en die bracht haar naar boven. Terwijl ik nog een keer mijn hoofd schudde, volgde ik ook de rest naar boven.

jeeej.
meeeer. :3
XD

alice is leuk.
en jasper is schattig.
en emmett ook XD

Yaay super leuk stukje :3
Ze zijn allemaal zo schattig en lief <3

*blaast weer leven in Daily Nightmares*
Sorry dat het allemaal zo lang duurde, maar hier weer een stuk!

Deel 3
‘Edward, we gaan!’ Zingend tikte Alice me op mijn schouder en ik draaide me om. Ik knikte kort en begon toen weer uit het raam te staren.
Jasper kwam ook de kamer binnen en ik voelde dat zijn bezorgde ogen in mijn rug prikte.
‘Edward, het komt wel goed.’ Hij glimlachte toen hij merkte dat ik mijn ouders liet zakken. Hij gebruikte zijn gave weer, die soms verdomd handig kan zijn.
Glimlachend kwam ik overeind en liep op mijn gemak naar mijn Volvo, waar de anderen al ongeduldig stonden te wachten.
‘Stap in,’ zei ik, terwijl ik de auto van een afstandje open maakte. Iedereen nam zijn of haar plekje in de auto en met luide muziek reden we naar school. Iedereen draaide zich om, om te kijken van wie die luide muziek kwam. Toen ze zagen dat het van de Cullens kwam, mengde ze zich weer in hun conversatie die ze aan het voeren waren.
Alice was blij vandaag. Ze draaide een rondje en wenkte Jasper toen met een vinger. Jasper schudde zijn hoofd van ongeloof.

Wat heb ik toch een te gekke vriendin. Ze is gek, maar ook heel lief.

Ik betrapte mezelf erop dat ik zijn gedachten weer liep te lezen, en waarschijnlijk zat hij daar niet op te wachten. Net als Jasper schudde ik mijn hoofd en liep naar school om me daar weer een dag tussen normale mensen te begeven.

In de pauze herenigde het gezin Cullen zich weer. Zoals altijd zaten wij aan het achterste tafeltje met z’n vijven. Niemand had ooit gedurfd om bij ons te komen zitten. Alle mensen hier op school hadden een beeld van ons. De leraren zouden het een vooroordeel noemen, omdat ze iets dachten zonder dat ze ons eigenlijk kende. Maar wij waren het absoluut met alle leerlingen eens. Wij, Cullens, maakte nooit contact met iemand. Ze dachten dat wij een beetje op ons zelf leven, en daar geef ik ze geen ongelijk in.
‘Hé Edward, ben je aan het bedenken hoe je een meisje moet verleiden. Je kijkt zo bedenkelijk.’ Emmett lacht zijn aanstekelijke bulderlach en binnen de kortste keren lagen we allemaal dubbel.
Ik keek onopvallend naar Isabella Swan en probeerde te doorgronden wat er in haar hoofd omging. Normaal nam ik nooit misbruik van mijn gave, maar dit keer wilde ik gewoon weten wat ze dacht.
Maar er was niks. Helemaal niks. Ik zag niks. Ik probeerde het terwijl ik mijn ogen dichtkneep maar nog steeds niks.

Ik zag dat ze mijn kant opkeek. Op hetzelfde moment dat zij onopvallend naar onze tafel wilde gluren, keek ik recht in haar ogen. Ik zag dat ze haar ogen naar de grond stuurde en dat ze daar bleven hangen. Ik bleef kijken en ik zag dat Jessica Stanley iets in haar oor fluisterde en dat Isabella Swan, het nieuwe meisje, paniekerig naar haar keek. Ik glimlachte een beetje, maar bleef kijken. Ik wilde haar kunnen doorgronden, maar het lukte niet! Met een geërgerde blik keek ik weer naar de anderen. Alice zag mijn blik.
‘Wat is er Edward?’ Oplettend zat ze op haar stoel, als een tijger, die wacht tot hij zijn prooi kan bespringen.
‘Het lijkt wel alsof mijn gave niet werkt op Bella Swan, het nieuwe meisje hier op school.’ Ik keek naar Alice, misschien dat zij iets wist, maar die haalde haar schouders op.
‘Ik weet niet hoe het komt, Edward.’ En ze stond op, en een paar seconden daarna ging de bel.
Biologie. Ik zat weer naast haar. Ik haalde een keer diep adem en liep toen naar het lokaal. Ze zat er al toen ik naast haar kwam zitten.
Ze bleef strak naar voren kijken. Ze was de vorige keer nog niet vergeten.
‘Hallo,’ zei ik voorzichtig. Ik zag haar ongelovig opzij kijken. Haar blik zei zo iets van: ‘Praat je tegen me?’
Ja, Isabella Swan, ik praat tegen je.

oeeeh mooi. :3

Myrne, je schrijft zo mooi. 8D
meeer. <3

Whaa zoo mooi geschreven!