Ik heb een tijd geleden ook een Twilight verhaal geschreven dus ik dacht; misschien willen jullie het ook wel lezen! Ik moet er wel even bij zeggen dat het zeker in het begin héél erg op het eerste boek lijkt, later geef ik er meer mijn eigen draai aan. Voor de rest zitten er heel veel foutjes in maar ik ben tot nu toe te lui geweest die fouten eruit te halen. Ik hoop dan ook dat jullie me willen sparen en erover heel kunnen lezen!
Veel leesplezier dan maar!
Trust is the one, love the other
“Heb je die nieuwe al gezien?”
Jessica vroeg het me met een brede grijns op haar gezicht en een dromerige blik in haar ogen. Ja, natuurlijk had ik mijn nieuwe klasgenoten al gezien. Je kon moeilijk om ze heen. Want god, wat waren ze mooi. Stuk voor stuk, de twee jongens en het meisje; ze waren adembenemend. Het zou me niets verbazen als ze als embryo al duizenden dollars verdienden als model.
“Becky, Becky, luister je wel?” Jessica zwaaide ongeduldig met haar hand voor mijn gezicht toen ik niet direct reageerde. Ik keek haar een beetje geïrriteerd aan. Ik hield van Jessica, maar soms kon ze zo verschrikkelijk irritant zijn!
“Ja Jess, ik heb ze gezien. Vertel maar, welke van de twee zie je wel zitten? Of moet ik zeggen, welke van de drie?”
“Kom op, je weet dat ik geen lesbi ben. Ook al zou ik voor haar graag een uitzondering maken. En jij zit bij ze in de klas! Weet je al hoe ze heten, waar ze wonen?” Jessica hing aan mijn lippen, zoals ze bij iedereen deed die haar de nieuwste roddels kon vertellen. Ik moest haar teleurstellen, ik had nog niemand van de drie nieuwelingen gesproken. En dat zou ook niet zo snel gebeuren. Iets aan hun uitstraling stond me tegen. Ze waren gewoon té perfect om om te willen gaan met het ‘normale’ volk van onze school. Het zou een hele kluif voor hen zijn –de school telde welgeteld 126 leerlingen- maar iets zei me dat ze makkelijk zouden slagen.
“Ik stel voor dat je zelf naar ze toe gaat om een gesprek aan te knopen,” zei ik. Ik stond op van de tafel waaraan we hadden zitten lunchen, zocht mijn boeken bij elkaar en begon naar het klaslokaal te lopen waar ik les zou hebben. Jessica deed geen moeite meer om me te volgen, ze wist wanneer ik met rust gelaten wilde worden.
Het lokaal was al open en ik liep naar binnen, met de intentie snel op mijn plek te gaan zitten. Biologie was niet mijn favoriete vak, ik hield er niet van om dieren open te snijden om vervolgens alle ingewanden te gaan ontleden. Nee, ik hield het liever bij salade en vegetarische hamburgers. De leraar stond te praten met een jongen die ik niet direct herkende, tot hij zich naar me omdraaide en me recht aankeek. Ik viel bijna flauw door de intensiteit die hij uitstraalde en wist even niet meer wat ik moest doen. Na wat wel een uur leek keek hij van me weg en kon ik weer ademhalen. Want, zo merkte ik direct; ik had de hele tijd mijn adem ingehouden.
“Ah, Becky-Lou, zoals gewoonlijk weer de eerste.” Oh god, wat haatte ik mijn naam. Kennelijk wist de o-zo-knappe jongen precies wat er in mijn hoofd om ging, want hij glimlachte terwijl zijn ogen even naar de mijne flitsten. Ik was net te laat met het toewerpen van mijn meest dodelijke blik. Ik zuchtte, glimlachte even lieflijk naar mijn leraar en liep daarna naar mijn vaste plek bij het raam.
Ik ga zitten en diep het boek op wat ik aan het lezen was. De bel gaat en mijn klasgenoten komen een voor een binnen stommelen. Ze hebben mij nooit begrepen, net zo min als ik hen. Vandaar ook dat ik bij vrijwel elke les alleen aan een tafeltje zit. Niet dat ik me eraan stoorde, ik was op school om te leren, niet om betekenisloze gesprekken te voeren die me totaal niet zouden helpen mijn examen te halen. Ineens klonk er een stem. Niet de rauwe stem van de leraar, maar een zachte sprankelende stem. Het kwam van naast me en verbaasd keek ik op. Weer keek ik in die prachtige ogen, die me de adem benamen. Mijn mond viel nog net niet open.
“Is deze plek bezet?” vroeg de sprankelende stem. Ik kon alleen maar staren naar die prachtige ogen, met die volle wimpers. En die glimlach! Kaarsrechte witte tanden.
“Hallo, ben je er nog?” vroeg de jongen en ik schrok op uit mijn trans. Blozend schudde ik mijn hoofd.
“Nee, er zit niemand.”
Kennelijk had ik hem niet afgeschrikt met mijn onnozele gedrag, want hij legde zijn boeken op tafel en nam naast me plaats. Toen stak hij zijn hand naar me uit.
“Ik ben Matthew.”
“Becky,” zei ik en ik rilde. Zijn hand was steenkoud. Hij glimlachte verontschuldigend.
“Sorry, slechte doorbloeding hè.”
Gelukkig hoefde ik niet te reageren, want de leraar begon met mijn les. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak naast deze perfecte jongen, en hoewel we de rest van de les geen woord meer met elkaar wisselden was ik toch blij toen de bel ging en ik vrij was het lokaal te verlaten.
Onderwerp: Trust is the one, love the other 
ma jun 22, 2009 6:09 pm
